Tanıtım: Saha ilk olarak 1972 yılında o zamanki 3167 sayılı Kara Avcılığı Kanunu kapsamında "Bozburun Sülün-Karaca Yaban Hayatı Koruma ve Üretme Sahası" olarak tescil edilmiştir.
4915 sayılı Kara Avcılığı Kanunu yürürlüğe girdikten sonra bu kanunun 4. maddesi uyarınca Bakanlar Kurulu'nun 07.09.2005 tarih ve 2005/9453 sayılı kararı ile "Sinop Bozburun Yaban Hayatı Geliştirme Sahası " olarak tescil edilmiş ve 16.10.2005 tarih ve 25968 sayılı Resmi Gazetede yayımlanmıştır. Sinop Bozburun Yaban Hayatı Geliştirme Sahası, Sinop İli Merkez İlçesi Abalı Köyü sınırları içerisinde yer almaktadır. Sinop havaalanına yaklaşık 4-5 km uzaklıkta olup karayolu ile bağlıdır. Alanın toplam yüz ölçümü 1038,74 hektar olup, deniz seviyesinden yüksekliği 50-70 m arasında değişmektedir. Genellikle düz bir arazi yapısına sahiptir. Bozburun Yaban Hayatı Geliştirme Sahasının arazideki sınırları:
Doğusu: Karadeniz,
Güneyi: Akliman Soğulcak Yolu Sırtını takiben güneye doğru Tatar mezarlığı mevkii, batıya doğru Tekçe Mezarlığı Sırtına,
Batısı: Tekçe mezarlığı sırtından başlayarak kuzeye doğru düz hatla Kirenliyaprak Deresine oradan batıya doğru dereyi takiple Dikmen Deresi ile İnceburun yolunun kesişme noktasına oradan batıya doğru yol ve dereyi takiple Çal mevkii
Kuzeyi: Çal mevkiinden kuzeye doğru takiple Hacıali Kışlasından Çal Tepeye, oradan Başyoz Burnuna.
Yönetim Planı 2014 yılında onaylanmıştır.
Ulaşım: Ulaşım için, D010 No'lu Samsun-Sinop Karayolunun 3. km' sinden Sinop-Ayancık yoluna devam edilir, bu yolun yaklaşık 5. km sinden sağa devam eden 1,4 km lik bağlantı yoluyla Akliman Yolu'na bağlanılır. Akliman Yolu'ndan 2,7 km daha devam edildikten sonra Bozburun YHGS'ye ulaşılır. Sinop Kent Merkezi ile Bozburun YHGS arası yaklaşık 14 km. olup, Sinop Merkezden kalkan Sinop-Akliman dolmuşları ile de alana ulaşmak mümkündür. Hava yoluyla da ulaşım mümkün olan Sinop İli'nde havalimanının Bozburun YHGS'ye uzaklığı yaklaşık 5,5 km'dir.
Biyolojik çeşitlilik-Ekosistem:
Flora: YHGS kuzeyinden itibaren Karadeniz hattı boyunca esen hakim kuzey rüzgarlarından yapılan ağaçlandırmaların etkilenmemesi için rüzgar perdesi olarak doğal yapraklı türler olduğu gibi bırakılmış, zamanla bu türler Pinus maritima ile birlikte orman ekosisteminin ortağı olmuştur. Deniz hattı boyunca fazla gelişemeyen bu türler içerilere ve özellikle dere içlerine girdikçe hakim türler olmuştur. Bu türler Kayın ( Fagus orientalis), Gürgen (Carpinus betulus), Meşe (
quercus cerris), Akçaağaç ( Acer campestre ), Karaağaç (Ulmus minör), Dişbudak (Fraxinus angustifolia) ve Defne ( Laurus nobilis) lerdir. Yapay plantasyon çalışması yapılmammış olan Akliman Günübirlik Kullanım Alanı ve yakın çevresi de doğal tür olan meşe, gürgen gibi geniş yapraklı ağaç türleri ile defne gibi makilerin hakim olduğu bir alandır.
Dere kenarları da orman ekosistemi açısından yörenin doğal türleri olan yapraklı türlerin hakim olduğu yerlerdir. Özellikle farklı meşe, akçaağaç, karaağaç ve gürgen türlerini de barındırmaktadır.
YHGS içerisinde orman vejetasyonu altında ara ve alt tabakada otsu ve çalı grupları olarak Ardıç (Juniperus oxycedrus), Keşiş Külahı (Epimedium pubigerum), Laden (Cıstus creticus ), Menekşe (Vıola sieheana), Kantaron (Hypericum perforatum), Keten (Lınum trigynum), Akçaağaç (Acer trautwetteri), Katır Tırnağı (Genista tinctoria), Böğürtlen ( Rubus canescens), Muşmula (Mespilus germanica), Alıç (Crataegus spp.), Üvez (Sorbus torminalis), Kızılcık (Cornus mas), Defne (L.nobilis), Sütleğen (Euphorbıa sp.) gibi türler bulunmaktadır.
YHGS'nın kuzey ve kuzey doğusunda Akdeniz bitki örtüsü enklavlar halinde-bulunmaktadır. Kıyılarından içerilere doğru 2-3 km fundalık karakterindeki kısa boylu maki vejetasyonu, denizden esen hakim rüzgarların etkisi altında olup bu alanlara kadar yayılan baltalık orman işletmeciliği ve otlatma baskısıyla karşı karşıyadır. Fundalık alanlarda, seyrek olarak dağılmış meşe toplulukları ile birlikte Arbutus unedo-Cistus salviifolius-Erica arborea-Pteridium aquilinum bulunur. Bu olağanüstü alanda yer yer daha kısa boylu Calluna vulgaris-Carex panicea nemli fundalık-topluluklarına da rastlanır.
Sahada bulunan endemik türler; Crocus speciosus ssp.xantholaimos, Galanthus plicatus ssp.plicatus, Allium kastambulense, Euphorbia cardiophylla, Tragopogon aureus, Cirsium pseudopersonata sp.pseudopersonata, Dıanthus carmelitarum'dur. Sahada bulunan Polygonum mesembricum ulusal ölçekte nadir tür sınıfında, Cyclamen coum ssp.coum ise Avrupa ölçeğinde tehlike altındakiler sınıfındadır. Sahada ayrıca çeşitli mantar türleride bulunmaktadır.
Fauna:
Memeliler: Kirpi, köstebek, yabani tavşan, sincap, yunus, siyah yunus, kurt, çakal, tilki, gelincik, ağaç sansarı, kaya sansarı, porsuk, susamuru, yaban domuzu, karaca,ev sıçanı, fındık faresi, kızıl orman faresi, küçük orman faresi, yediuyur.
Kuşlar: Sahada 149 kuş türü tespit edilmiştir. Bunlardan bazıları; kızılgerdanlı dalgıç, küçük batağan, bahri, kızılboyunlu batağan, karabatak, balaban, fiyu, kaşıkgaga, çamurcun, Altıngöz, çıkrıkçın, tarakdiş'tir.
Sürüngenler: Yılan, kaplumbağa, kertenkele.
Hedef Türler: Karaca (Capreolus capreolus), Su Samuru (Lutra lutra) ve Sülün (Phasianus colchicus) dür.
EKOTABAN LİNKİ
